Το σύμπλεγμα της Σταχτοπούτας υπάρχει ακόμη και σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο, δημιουργώντας σε πολλές γυναίκες συναισθηματικά προβλήματα και ψυχολογικές δυσκολίες.
Από πολύ μικρή ηλικία πολλά κορίτσια εκπαιδεύονται στις εξαρτητικές σχέσεις, θεωρώντας πως πάντα κάποιος θα είναι εδώ να τις φροντίσει. Θεωρητικά θα έπρεπε με αυτό τον τρόπο να νιώθουν μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια, όμως αντιθέτως η αντίληψη αυτή μεγεθύνει την ανασφάλεια και το φόβο πως αν με εγκαταλείψουν δεν θα τα καταφέρω μονή.
Μια σύγχρονη Σταχτοπούτα πριν καν ανακαλύψει τον εαυτό της, τα όρια της, πριν καν χαράξει τη δική της πορεία, θα αναζητήσει τον άντρα που θα της παρέχει προστασία, θα της δώσει ταυτότητα και θα επιβεβαιώσει πως αξίζει να αγαπηθεί.
Αν και φαινομενικά μια τέτοια γυναίκα έχει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Συχνά αγκιστρώνεται στο σύντροφό της, περιμένοντας εκείνος να καθορίσει την αξία της, αδυνατεί να αντέξει τον ανταγωνισμό και επικεντρώνεται κυρίως στις ατέλειες και τα ελαττώματά της.
Έχει μάθει πως η θηλυκότητα σημαίνει εξάρτηση, σημαίνει πως πρέπει πάντοτε να είσαι ευγενική, καλοσυνάτη και να υπομένει κάθε τι που της επιβάλλεται. Ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους, μια σύγχρονη Σταχτοπούτα θεωρεί πως η ζωή της δεν έχει κανένα νόημα και περιμένει κάποιος άλλος να την βγάλει από το σκοτάδι.
-Ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να καθοριστεί μέσα από τις προσωπικές του επιτυχίες και στόχους, χωρίς να εξαρτάται ολόκληρος ο ψυχικός μας κόσμος από άλλους ανθρώπους.
-Ας ανακαλύψουμε τις δεξιότητές μας μέσα από διάφορες δραστηριότητες που αγαπάμε να κάνουμε.
-Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αλληλεπιδράσει και να δεχθεί ενδιαφέρον και αγάπη μέσα από διάφορες σχέσεις (φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές). Να κάνει λάθη και να εκφράζει τα συναισθήματά του ακόμη και αν δεν είναι πάντα θετικά. Να διεκδικεί και να έχει έναν ενεργό ρόλο στη ζωή του.
-Ας δείξουμε το δικό μας παράδειγμα στα παιδιά μας και ας δώσουμε στις κόρες μας τη δυνατότητα να πάρουν πρωτοβουλίες, να έχουν τον τελευταίο λόγο σε αποφάσεις που τις καθορίζουν.
-Ας προσπαθούμε να συζητάμε και όχι να επιβάλλουμε. Να επιβεβαιώνουμε και να επιβραβεύουμε τα παιδιά μας για τις επιτυχίες τους και να τα προτρέπουμε να αναλαμβάνουν ευθύνες και δράσεις.
Και το κυριότερο, ας δείξουμε σε μας και τα παιδιά μας, πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας, πώς να προστατευόμαστε και να αφιερώνουμε χρόνο στην προσωπική μας χαλάρωση και εξέλιξη.
Τζίρκα Πηνελόπη, Ψυχολόγος
